Στο βραχώδη λόφο της Ακρόπολης, που δεσπόζει στο κέντρο της σύγχρονης Αθήνας, βρισκόταν το σπουδαιότερο και μεγαλοπρεπέστερο ιερό της αρχαίας πόλης, αφιερωμένο, κατά κύριο λόγο, στην προστάτιδα θεά της, την Αθηνά. Με τον ιερό αυτό χώρο σχετίζονται οι σημαντικότεροι μύθοι της αρχαίας Αθήνας, οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές, οι παλαιότερες λατρείες της πόλης αλλά και ορισμένα από τα καθοριστικά για την ιστορία της γεγονότα. Τα μνημεία της Ακρόπολης, αρμονικά συνδυασμένα με το φυσικό περιβάλλον, αποτελούν μοναδικά αριστουργήματα της αρχαίας αρχιτεκτονικής, που εκφράζουν πρωτοποριακούς συσχετισμούς ρυθμών και τάσεων της κλασικής τέχνης και επηρέασαν την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία για πολλούς αιώνες αργότερα. Η Ακρόπολη του 5ου αι. π.Χ. αποδίδει με τον τελειότερο τρόπο το μεγαλείο, τη δύναμη και τον πλούτο της Αθήνας στην εποχή της μαγαλύτερης ακμής της, το ''χρυσό αιώνα'' του Περικλή. 
Ο λόφος επιλέχθηκε ήδη από τα νεολιθικά χρόνια (4000/3500-3000 π.Χ.) ως τόπος εγκατάστασης των κατοίκων της περιοχής. Κατάλοιπα εγκατάστασης της Πρώιμης και Μέσης Εποχής του Χαλκού εντοπίσθηκαν στην περιοχή του Ερεχθείου. Κατά το 13ο αι. π.Χ., ο βράχος τειχίσθηκε και αποτέλεσε την έδρα του τοπικού ηγεμόνα. Τμήματα αυτού του τείχους, που αναφέρεται συνήθως ως ''κυκλώπειο'', σώζονται αποσπασματικά ανάμεσα στα μεταγενέστερα μνημεία και η πορεία του μπορεί να αποκατασταθεί με σχετική ακρίβεια. Τον 8ο αι. π.Χ. η Ακρόπολη απέκτησε για πρώτη φορά τον αποκλειστικά ιερό της χαρακτήρα με την καθιέρωση της λατρείας της Αθηνάς Πολιάδος. Η θεά είχε το δικό της ναό, στη βορειοανατολική πλευρά του λόφου. Στα μέσα του 6ου αι. π.Χ., την εποχή που τύραννος της Αθήνας ήταν ο Πεισίστρατος, το ιερό απέκτησε μεγάλη αίγλη. Καθιερώθηκαν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή των Αθηναίων προς τιμή της θεάς και ιδρύθηκαν τα πρώτα μνημειακά κτήρια και οι ναοί για τη λατρεία της, μεταξύ των οποίων, ο λεγόμενος ''Αρχαίος ναός'' και ο Εκατόμπεδος, πρόδρομος του Παρθενώνα. Τότε κατασκευάσθηκε το ιερό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος και έγινε η πρώτη προσπάθεια για τη διαμόρφωση μνημειακού προπύλου του χώρου. Οι πιστοί αφιέρωναν στο ιερό πολυάριθμα και πλούσια αναθήματα, όπως ήταν οι μαρμάρινες κόρες και οι ιππείς, τα χάλκινα και πήλινα αγαλμάτια και τα αγγεία, πολλά από τα οποία συνοδεύονταν από επιγραφές, που βεβαιώνουν τη σημασία που είχε η λατρεία της Αθηνάς κατά την αρχαϊκή περίοδο. Μετά τη νίκη εναντίον των Περσών στο Μαραθώνα, το 490 π.Χ., οι Αθηναίοι επιχείρησαν να κτίσουν ένα πολύ μεγαλύτερο ναό στη θέση του Παρθενώνα, γνωστό ως Προπαρθενώνα. Αυτός ο ναός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γιατί το 480 π.Χ., οι Πέρσες εισέβαλαν στην Αττική, λεηλάτησαν την Ακρόπολη και πυρπόλησαν τα μνημεία. Μετά την αποχώρηση των εχθρών, οι Αθηναίοι ενταφίασαν το γλυπτό διάκοσμο των κατεστραμμένων ναών καθώς και όσα αναθήματα είχαν διασωθεί, γεμίζοντας τις φυσικές κοιλότητες του εδάφους και διαμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο τεχνητά άνδηρα στο χώρο του ιερού. Η Ακρόπολη οχυρώθηκε με νέο τείχος, αρχικά από το Θεμιστοκλή (στη βόρεια πλευρά) και στη συνέχεια από τον Κίμωνα (στη νότια πλευρά). Μάλιστα, στο βόρειο τμήμα του τείχους ενσωματώθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη των κατεστραμμένων ναών, που φαίνονται μέχρι σήμερα από την αρχαία Αγορά και από τη βόρεια πλευρά της πόλης. 

Στα μέσα του 5ου αι. π.Χ., την εποχή που μεταφέρθηκε στην Ακρόπολη η έδρα της Αθηναϊκής Συμμαχίας και η Αθήνα ήταν το σημαντικότερο κέντρο του πνευματικού κόσμου, τέθηκε σε εφαρμογή, με πρωτοβουλία του Περικλή, ένα μεγαλεπίβολο οικοδομικό πρόγραμμα που διήρκεσε όλο το β΄ μισό του 5ου αι. π.Χ. Για την εκτέλεσή του εργάσθηκαν πολλοί άνθρωποι, Αθηναίοι και ξένοι, ελεύθεροι και δούλοι, με ημερομίσθιο μία δραχμή. Τότε οικοδομήθηκαν, με την επίβλεψη των ικανότερων καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων και γλυπτών, τα σημαντικότερα μνημεία που βλέπει σήμερα ο επισκέπτης: ο Παρθενώνας, τα Προπύλαια, το Ερέχθειο και ο ναός της Αθηνάς Νίκης. Οι ναοί στη βόρεια πλευρά και στο κέντρο του βράχου στέγαζαν κυρίως τις αρχαιότερες λατρείες των Αθηναίων και τις λατρείες των Ολυμπίων θεών, ενώ η Αθηνά λατρευόταν πια με όλες τις ιδιότητές της που σχετίζονταν με την πόλη, ως Πολιάς, προστάτιδα της πόλης, ως Παρθένος, Παλλάς, Πρόμαχος, θεά του πολέμου, Εργάνη, θεά της χειρωνακτικής εργασίας, και ως Νίκη. Μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, το 404 π.Χ., και έως τον 1ο αι. π.Χ., πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης δεν οικοδομήθηκαν άλλα σημαντικά μνημεία. Το 27 π.Χ., στα ανατολικά του Παρθενώνα κτίσθηκε μικρός ναός αφιερωμένος στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο και στη Ρώμη. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ κατά τη ρωμαϊκή περίοδο σε άλλα ελληνικά ιερά έγιναν σοβαρές λεηλασίες και καταστροφές, η Ακρόπολη διατήρησε την παλαιά της αίγλη και εξακολούθησε να συγκεντρώνει τα πλούσια αφιερώματα των πιστών. Η τελευταία επέμβαση στο χώρο έγινε μετά την επιδρομή των Ερούλων τον 3ο αι. μ.Χ., οπότε κατασκευάσθηκε οχυρωματικό τείχος με δύο πύλες στη δυτική πλευρά, από τις οποίες η μία, η δυτική, σώζεται μέχρι σήμερα και είναι γνωστή με το όνομα Beule, από το όνομα του Γάλλου αρχαιολόγου που έκανε έρευνες στο χώρο το 19ο αιώνα. 

Στους επόμενους αιώνες τα μνημεία της Ακρόπολης υπέστησαν σοβαρές βλάβες από φυσικά αίτια ή από ανθρώπινες επεμβάσεις. Με την επικράτηση του χριστιανισμού και ιδιαίτερα από τον 6ο αι. μ.Χ., τα μνημεία μετατράπηκαν σε χριστιανικές εκκλησίες. Ο Παρθενώνας αφιερώθηκε στην Παρθένο Μαρία, που στη συνέχεια ονομάσθηκε Παναγιά η Αθηνιώτισσα, ενώ στα τέλη του 11ου αιώνα αποτέλεσε τη μητρόπολη της Αθήνας. Το Ερέχθειο είχε μετατραπεί σε ναό του Σωτήρος ή της Θεοτόκου, ο ναός της Αθηνάς Νίκης σε εκκλησάκι και τα Προπύλαια σε επισκοπική κατοικία. Ο βράχος της Ακρόπολης αποτελούσε το φρούριο της πόλης. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1204-1456), τα Προπύλαια μετατράπηκαν σε ανάκτορο των Φράγκων ηγεμόνων, ενώ στην Τουρκοκρατία (1456-1833) η Ακρόπολη και πάλι έγινε το φρούριο της πόλης, όπου κατοικούσε ο Τούρκος φρούραρχος. Το 1687, κατά τη διάρκεια του Β΄ Ενετοτουρκικού πολέμου, ο λόφος πολιορκήθηκε από τον Φ. Μοροζίνι και στις 26 Σεπτεμβρίου 1687, μία βόμβα των Ενετών ανατίναξε τον Παρθενώνα που είχε μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη. Η επόμενη σοβαρή καταστροφή στα μνημεία σημειώθηκε μεταξύ των ετών 1801-1802, με τη διαρπαγή του γλυπτού διάκοσμου του Παρθενώνα από το λόρδο Έλγιν και την αφαίρεση γλυπτών από το ναό της Αθηνάς Νίκης και το Ερέχθειο. Η Ακρόπολη πέρασε οριστικά στην κυριαρχία των Ελλήνων το 1822 και πρώτος φρούραρχός της ορίσθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. 

Μετά την απελευθέρωση, τα μνημεία της Ακρόπολης τέθηκαν υπό τη μέριμνα του νέου ελληνικού κράτους. Οι πρώτες ανασκαφές στο βράχο έγιναν ανάμεσα στα έτη 1835 και 1837. Η μεγάλη συστηματική ανασκαφή της Ακρόπολης διεξήχθη το διάστημα 1885-1890 από τον Παναγιώτη Καββαδία, ενώ στις αρχές του 20ού αιώνα έγιναν οι πρώτες εκτεταμένες αναστηλωτικές εργασίες από τον Ν. Μπαλάνο. Το 1975 συστάθηκε η Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως που έχει ως στόχο τη μελέτη και τη διεξαγωγή μεγάλης κλίμακας στερεωτικών και αναστηλωτικών έργων, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα σε συνεργασία με την Υπηρεσία Αναστήλωσης Μνημείων Ακροπόλεως και την Α΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού.

Ένα νησί μέσα στην πολύβουη Αθήνα. Αυτό είναι τα Αναφιώτικα, η κουκλίστικη γειτονιά που αναπτύχθηκε στη βορειοανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης, στα όρια με την τουριστική Πλάκα. Αυτό που αντικρίζεις, ανηφορίζοντας προς τα πιο ψηλά σημεία της Πλάκας, σίγουρα δεν το περιμένεις• ασβεστωμένα σπίτια, βασιλικός, γιασεμί και μπουκαμβίλιες ανάμεσα σε βράχους και δαιδαλώδη καλντερίμια καρποσταλικής ομορφιάς, έχουν κάτι από Κυκλάδες. Και δικαιολογημένα διότι η συνοικία δημιουργήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ξακουστοί τεχνίτες από τη νήσο Ανάφη έφτασαν στην Αθήνα για την ανοικοδόμηση της πόλης και την ανέγερση των ανακτόρων του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας, Όθωνα. Θες από νοσταλγία, θες από διορατικότητα, θες από ανάγκη, οι Αναφιώτες οικοδόμοι έχτισαν τα πρώτα σπίτια βάσει των προτύπων της κυκλαδίτκης αρχιτεκτονικής, σεβόμενοι το ιδιόμορφο έδαφος και την ιστορικότητα του τόπου. Χάρη σ’ αυτούς τους πρώτους οικιστές που το 1830 λαθραία μεν, αλλά με την ανοχή των τότε αρχών δε ίδρυσαν τη σκαρφαλωμένη στην αρχαία πλαγιά συνοικία, μπορούμε σήμερα να υπερηφανευόμαστε για μια από τις πιο γοητευτικές τοποθεσίες της Αθήνας. Τη δεκαετία του 1950 τμήμα των Αναφιώτικων κατεδαφίστηκε στο πλαίσιο ανασκαφών, ενώ αργότερα πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες απαλλοτριώσεις από το υπουργείο Πολιτισμού. Σήμερα, έχουν απομείνει 45 κτήρια, τα οποία έχουν κηρυχθεί διατηρητέα.

Στην αρχαιότητα υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αθήνας, μαζί με το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη και το Λουτρό των Αέρηδων. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα και αναγνωρίσιμα αρχαία οικοδομήματα της πρωτεύουσας, στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Όλγας, στην είσοδο του Ναού του Ολυμπίου Διός. Η εντυπωσιακή θριαμβική αψίδα χτίστηκε από τους Αθηναίους το 131μ.Χ., σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα σπουδαία έργα υποδομής του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού στην πόλη. Λέγεται ότι ο φιλαθηναίος αυτοκράτορας που ανανέωσε τον αθηναϊκό οικιστικό ιστό και έδωσε νέα πνοή στα ελληνικά γράμματα, από αυτή την τοξωτή πύλη πέρασε, για να παραστεί στα εγκαίνια του παρακείμενου ναού του Ολυμπίου Διός. Χτισμένη από πεντελικό μάρμαρο σε κορινθιακό ρυθμό, η Πύλη του Αδριανού, ύψους 18μ. και πλάτους 13,5μ. χαρακτηρίζεται από μια καινοτόμα αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα• κατορθώνει να συνδυάζει το περίφημο αρχαιοελληνικό αέτωμα με το ρωμαϊκό σχήμα της τιμητικής αψίδας. Εκτός από λαμπρό τιμητικό μνημείο, υπήρξε επίσης το όριο από την παλιά πόλη του πρώτου ιδρυτή της Αθήνας Θησέα στη νέα συνοικία επί ιδρύσεως του Αδριανού. Τον 18ο αιώνα ενσωματώθηκε ως πύλη στον τουρκικό οχυρωματικό περίβολο της Αθήνας «τείχος του Χασεκή» και λεγόταν «Πόρτα της βασιλοπούλας» ή «Καμαρόπορτα».

Αναμφισβήτητα η Πλατεία Συντάγματος είναι η πιο μεγάλη και δημοφιλής πλατεία της Αθήνας αποτελώντας εμπορικό και συγκοινωνιακό κόμβο (συνδέεται συγκοινωνιακά και με το Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»), λεωφορεία, τραμ, τρόλεϊ διασταυρώνονται  στη πιο πολυσύχναστη πλατεία με μακρά ιστορία. Η σημερινή Βουλή των Ελλήνων ήταν τα Παλαία Ανάκτορα, δηλαδή η οικία του πρώτου βασιλιά του ελληνικού κράτους, του Όθωνα. Η  λαϊκή επανάσταση τον Σεπτέμβρη του 1843 με πρωτεργάτη τον Μακρυγιάννη για την παραχώρηση Συντάγματος από τον Βασιλιά έδωσε το όνομα της στην πλατεία. 
Ο κόσμος ξεχύνεται στην πλατεία για να καταλήξει στο εμπορικό κέντρο που ξεκινάει από την οδό Ερμού στο Σύνταγμα και καταλήγει στη Πλάκα και το Θησείο. Πολυκαταστήματα με ένδυση και υπόδηση και παντός τύπου αξεσουάρ και καλλυντικά, βιτρίνες καλαίσθητες και υπηρεσίες καλλωπισμού σε όλη την έκταση του εμπορικού κέντρου, καθώς επίσης και μαγαζιά εστίασης και καφετερίες. Ο πιο παλιός πεζόδρομος της Αθήνας βρίσκεται στην οδό Βουκουρεστίου που συνάμα αποτελεί τον πιο ακριβό εμπορικό δρόμο. Καταστήματα με διεθνή brands, ελληνικές επιχειρήσεις επώνυμων ρούχων, οίκοι κοσμημάτων στήνουν το σκηνικό ενός ποιοτικού εμπορικού δρόμου που αποτελεί σημείο αναφοράς.

Το Καλλιμάρμαρο Ολυμπιακό Στάδιο είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι για την ζωή της Αθήνας. Βρίσκεται μεταξύ των καταπράσινων λόφων Άγρα και Αρδηττού. Εκεί κάθε τέσσερα χρονιά γίνεται η παράδοση της τελετής των Ολυμπιακών αγώνων και αποτελεί τον τόπο του τερματισμού του ετήσιου Αθηναϊκού Μαραθωνίου. Το Καλλιμάρμαρο στα αρχαία χρόνια ήταν ξύλινο, και το 329π.Χ επί Λυκούργου μαρμαρώθηκε για την τέλεση των αθλημάτων της επίσημης γιορτής των Παναθηναίων. Ο Ρωμαίος ευεργέτης της Αθήνας ο Ηρώδης, ο Αττικός ανακαίνισε το στάδιο και αύξησε την χωρητικότητα σε 50.000 θέσεις. Το στάδιο στην πάροδο των ετών εγκαταλείφθηκε, και το 1895, προκειμένου την επόμενη χρόνια να γίνουν οι διεθνείς ολυμπιακοί αγώνες, ο Γεώργιος Αβέρωφ, Έλληνας επιχειρηματίας της Αιγύπτου, διέθεσε τους πόρους για να στηθεί εξολοκλήρου το πρώτο μαρμάρινο στάδιο στο κόσμο χωρητικότητας 80.000 θεατών. Σήμερα με το άγαλμά του κοσμείται η είσοδος του σταδίου στα δεξιά. Σε αυτό το Στάδιο ακούστηκε πρώτη φορά ο Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων του Κωστή Παλαμά, και υποδέχτηκε τον Σπύρο Λούη, νικητή του πρώτου Μαραθωνίου την άνοιξη του 1896.

Με θέα στον Σαρωνικό κόλπο, νησιώτικο «παρουσιαστικό», αραγμένες ψαρόβαρκες και πλήθος εστιατορίων και cafe κατά μήκος του, δεν απέχει πολύ από ζωντανή θαλασσογραφία. Είναι το Μικρολίμανο, ένα από τα ωραιότερα σημεία του Πειραιά και ταυτόχρονα μια από τις πιο τουριστικές περιοχές της Αττικής. Γεωγραφικά τοποθετείται στην ανατολική πλευρά του Πειραιά, ανάμεσα στη Ζέα και το Νέο Φάληρο και υπάγεται στην ευρύτερη περιοχή της Καστέλας. 
Στην αρχαιότητα, το τρίτο και μικρότερο φυσικό πειραιώτικο λιμάνι άκουγε στο όνομα Λιμένας Μουνιχίας και, μάλιστα, ήταν πολεμικός ναύσταθμος της αρχαίας Αθήνας και τμήμα του τείχους του Πειραιά, με λιμενοβραχίονες, πύργους, αποβάθρες και 82 νεώσοικους.   Κατά τη βυζαντινή περίοδο, ο φάρος (φανός) που λέγεται ότι βρισκόταν στην είσοδό του του έδωσε το όνομα Φανάρι, ενώ κατά την Τουρκοκρατία, είχε επικρατήσει το τοπωνύμιο «Τουρκολίμανο». Μετέπειτα, ονομάστηκε λιμένας Κουμουνδούρου από την ομώνυμη έπαυλη που υπήρχε στο νότιο άκρο του -εκεί όπου σήμερα συναντούμε τον Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος. Το σημερινό όνομα καθιερώθηκε μόλις το 1967 με απόφαση του τότε δημάρχου Πειραιά Αριστείδη Σκυλίτση. 
Σήμερα, το Μικρολίμανο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το καλό φαγητό και τη διασκέδαση, καθώς κατά μήκος του εκτείνονται εστιατόρια, ψαροταβέρνες, cafe και bars. Την άφιξή σας στην περιοχή σηματοδοτεί η εκκλησία της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας και η εμφάνιση των πρώτων ταβερνών της Ακτής Δηλαβέρη. Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο, με τα μοδάτα cafe-bars, θα καταλήξετε στην καρδιά του Μικρολίμανου, την Ακτή Κουμουνδούρου. Το σκηνικό εδώ περιλαμβάνει αγκυροβολημένα σκάφη σε μια γαλήνια θάλασσα, παρέες που απολαμβάνουν φρέσκο ψάρι και ουζάκι στα παραλιακά εστιατόρια και μια χαλαρή, άκρως καλοκαιρινή ατμόσφαιρα.

Γνωστό και ως Φανάρι του Διογένη, αποτελεί ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα και καλοδιατηρημένα μνημεία της Αθήνας. Βρίσκεται στη σημερινή πλατεία Λυσικράτους στην Πλάκα, εκεί ακριβώς όπου τοποθετείται η οδός Τριπόδων κατά τους αρχαίος χρόνους. Το κτίσμα ανεγέρθηκε το 335-334 π.Χ. από τον πλούσιο Αθηναίο Λυσικράτη, για να μνημονεύει τη νίκη του ως χρηματοδότη του χορού των εφήβων που είχε κερδίσει στους θεατρικούς αγώνες των Μεγάλων Διονυσίων. Στην αρχαιότητα, ο ναΐσκος έφερε στην κορυφή του το τιμητικό χορηγικό έπαθλο, έναν χάλκινο τρίποδα. Το κυκλικό κτίσμα είναι οικοδομημένο πάνω σε ψηλό τετραγωνικό βάθρο από πωρόλιθο (ύψους 4μ. και πλάτους 3μ.), με έξι κορινθιακούς κίονες από πεντελικό μάρμαρο, ενώ φέρει ζωφόρο με παραστάσεις από το μύθο της αιχμαλωσίας του Διονύσου. Αν το χορηγικό μνημείο διασώζεται σε καλή κατάσταση, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους Καπουτσίνους μοναχούς , οι οποίοι το 1669 το ενσωμάτωσαν στη μονή τους. Έκτοτε, χρησιμοποιήθηκε ως αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη. Το μοναστήρι κάηκε περί το 1824, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Αθήνας από τον Ομέρ Πασά της Καρύστου, ωστόσο δεν προκλήθηκαν σημαντικές ζημιές στον πυργίσκο. Στη συνέχεια, με την αποχώρηση των μοναχών, το μνημείο του Λυσικράτη εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, ενώ αναστηλώθηκε κατά την περίοδο 1876-1887 υπό τη διεύθυνση των αρχιτεκτόνων Φρανσουά Μπουλανζέ (François Boulanger) και Ε. Λεβιότ (E. Leviot). 

Ο επισκέπτης θα βρεθεί σε μια βασιλική όαση με την είσοδο του στον Εθνικό Κήπο (όπως ονομάστηκε την περίοδο της αβασίλευτης Δημοκρατίας 1927) με λιμνούλες με πάπιες και χήνες και νερόβιες χελώνες. Επίσης ξεχωριστή εμπειρία είναι η δυνατότητα για μια φωτογραφία με το κρητικό αίγαγρο (σπάνιο αγριοκάτσικο), και στον Εθνικό Κήπο υπάρχουν φυλασσόμενα κάποια ζώα και πτηνά, ενώ τα πράσινα παπαγαλάκια βρίσκονται σε όλο το κήπο ελευθέρα. Κοντά στο Ζάππειο Μέγαρο, μέσα στον Εθνικό Κήπο, υπάρχει καφετερία και παιδική χαρά για ξεκούραση στο αναζωογονητικό κλίμα του κήπου. Το Ζάππειο Μέγαρο είναι  ένα όμορφο νεοκλασικό κτήριο με πρόπυλο κορινθιακού ρυθμού. Θεμελιώθηκε το 1874 από τον Κωνσταντίνο Ζάππα και ολοκληρώθηκε το 1888 με αρχιτέκτονα τον Θεόφιλο Χάνσεν. Έξω από το χώρο του Ζάππειου έγιναν οι πρώτοι αγώνες ξιφασκίας, μιας και ο χώρος λειτούργησε ως το πρώτο Ολυμπιακό Χωριό. Σήμερα αποτελεί ένα σύγχρονο συνεδριακό κέντρο καθώς και χώρος καλλιτεχνικών, πολιτικών και κοινωνικών εκδηλώσεων. Διοργανώνονται και περιοδικές εκθέσεις, όπως και διεθνή επιστημονικά συνέδρια. Οι κήποι του Ζάππειου με τα πλακόστρωτα δρομάκια ουσιαστικά αποτελούν μια συνέχεια του Εθνικού Κήπου.
Η είσοδος είναι δωρεάν και είναι εφικτή από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου.

Με αφετηρία τους Αγίους Ασώματους, τον μικρό Βυζαντινό ναό του 12ου αι. έξω από σταθμό του Θησείου μπορεί να ξεκινήσει ο περίπατος για το Μοναστηράκι είτε από την οδό Ερμού ή την Ανδριανού. Στην πλατεία Μοναστηρακίου είναι χαρακτηριστική η βυζαντινή εκκλησία της Παναγιάς Παντάνασσας (Βασίλισσας των Πάντων) που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, το μόνο που έχει απομείνει από το μεγάλο Μοναστήρι που υπήρχε στην περιοχή πριν πεντακόσια χρόνια. Η σταδιακή συρρίκνωση του, έδωσε το όνομα στη περιοχή Μικρό Μοναστήρι (Μοναστηράκι). Οι προσθήκες στην εκκλησία έγιναν το 1911. Στην πλατεία βρίσκεται και το τζαμί Τζισδαράκη κατασκευασμένο το 1759 που σήμερα λειτουργεί ως παράρτημα του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και φιλοξενεί κυρίως κεραμικά από τη Μικρά Ασία. 
Το Μοναστηράκι αποτελεί το διαφορετικό πρόσωπο της Αθήνας, όπου στους γύρω δρόμους συνυπάρχουν όλες οι ηλικίες με πλήθος τουριστών από όλο το κόσμο. Εστιατόρια, καφετέριες, μαγαζιά με σουβενίρ βρίσκονται έξω από το μετρό του τρένου. Ο σταθμός είναι κατασκευασμένος το 1895 πάνω στη κοίτη του αρχαίου ποταμού του Ηριδανού. Ο σταθμός είναι μια μικρή έκθεση αρχαίων ευρημάτων στο εσωτερικό του, τάφοι, συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης κτλ.  Street καλλιτέχνες και πλανόδιοι πωλητές δίνουν ένα εναλλακτικό πολιτιστικό ρυθμό στην πλατεία. Κατεβαίνοντας την οδό Ηφαίστου από τη πλατεία, ο επισκέπτης θα βρεθεί σε ένα μικρό, αλλά πολυσύχναστο δρόμο, αγαπημένο στέκι με ψαγμένα εναλλακτικά ρούχα, σανδάλια, κοσμήματα ακόμη και δισκάδικα. Καταλήγοντας στη πλατεία Αβησσυνίας  θα βρεθεί σε μια μεσοπολεμική ατμόσφαιρα άλλης εποχής με το παζάρι παλαιών αντικειμένων.

Σήμα κατατεθέν για το Μοναστηράκι και προορισμός για κάθε συλλέκτη, λάτρη της γοητείας του φθαρμένου ή νοσταλγό του παλιού. Η πλατεία Αβησσυνίας, μεταξύ των οδών Ερμού, Ηφαίστου και Αγίου Φιλίππου στο κέντρο του Μοναστηρακίου, μπορεί να παρομοιαστεί με ένα σύγχρονο χωνευτήρι λαών, πολιτισμών και θρησκειών, που πλαισιώνεται από μνημεία της αρχαίας Αθήνας (βλ. Αρχαία Αγορά, Βιβλιοθήκη Αδριανού, τζαμί Τσισδαράκη). 
Αν έχει τη φήμη μιας από τις πιο γνωστές πλατείες του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας, την οφείλει στο μεγάλο παζάρι μεταχειρισμένων ειδών που γίνεται εδώ κάθε Κυριακή. Μικροπωλητές, πάγκοι με λογής-λογής αντικείμενα, όπως έπιπλα, βιβλία, δίσκους βινυλίου, ρούχα, παπούτσια και κοσμήματα, συλλέκτες σε αναζήτηση μικρών θησαυρών, εντυπωσιασμένοι τουρίστες και περαστικοί που χαζεύουν,  συνθέτουν ένα πολύχρωμο παζλ με γοητεία άλλων εποχών. 
Το λεγόμενο «Γιουσουρούμ», όπως είναι γνωστό το ιστορικότερο δημοπρατήριο της Αθήνας φιλοξενείται στην πλατεία Αβησσυνίας από το 1910. Η ονομασία λέγεται ότι δόθηκε ως φόρος τιμής στον Εβραίο παλαιοπώλη Νώε Γιουσουρούμ, ο οποίος έφτασε από τη Σμύρνη το 1863 και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Μοναστηράκι, κερδίζοντας την αγάπη και την αποδοχή όλων των Αθηναίων. Ωστόσο η διαμόρφωση της πλατείας χρονολογείται στο 1860 και η ονομασία της λέγεται ότι προέκυψε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν ο τότε φιλέλληνας αντιβασιλέας της Αβησσυνίας (το παλιό όνομα της Αιθιοπίας) και μετέπειτα αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ απέστειλε μεγάλη οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες του 1922. Ήδη από τότε, πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν στο υπαίθριο παζάρι της πλατείας, για αγοραπωλησίες ζώων, τροφίμων, εργαλείων και παλιών αντικειμένων, μια παράδοση που έφτασε ως τις μέρες μας και ισοδυναμεί με μοναδική εμπειρία αγορών!
Ξεκινήστε την περιήγησή σας στην πλατεία Αβησσυνίας από την οδό Ηφαίστου (δίπλα ακριβώς στην έξοδο του μετρό στο σταθμό Μοναστηράκι), όπου βρίσκεται η είσοδος για το δημοπρατήριο της Αθήνας (Flea Market). Σημειώστε ότι δίπλα στην υπαίθρια αγορά παλαιοπωλών υπάρχουν café, εναλλακτικά μπαράκια και μεζεδοπωλεία, για να γράψετε τον πιο ωραίο επίλογο μετά τη βόλτα στο παλαιότερο παζάρι της Αθήνας. 

Σημείο αναφοράς της παλαιάς Αθήνας! Από τις πιο εντυπωσιακές και κεντρικές πλατείες της πόλης, η Πλατεία Κοτζιά βρίσκεται επί της οδού Αθηνάς, απέναντι από το Παλαιό Δημαρχείο. Η περιοχή αρχικά ονομάστηκε Πλατεία Λουδοβίκου, ως φόρος τιμής στον πατέρα του Όθωνα, ωστόσο επικράτησαν και άλλες ονομασίες, όπως πλατεία Λαού, Δημαρχείου, Ταχυδρομείου. Μεταπολεμικά, την είπαν Πλατεία Κοτζιά από το δήμαρχο Αθηναίων Κωνσταντίνο Κοτζιά, ενώ το 1977 μετονομάστηκε σε Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως. Την περιβάλλουν σπουδαία ιστορικά κτήρια, όπως το κεντρικό κτήριο της Εθνικής Τράπεζας του 19ου αιώνα, το εντυπωσιακό μέγαρο Μελά του 1874, έργο του διάσημου Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ, καθώς και κτήρια δημόσιων υπηρεσιών. Πάνω ακριβώς στην πλατεία υπάρχει επίσης, σπουδαίος αρχαιολογικός χώρος που περιλαμβάνει τμήμα της περίφημης Αχαρνικής Οδού, αθηναϊκούς τάφους και εργαστήρια κεραμικής. Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται οι ιστορικοί δρόμοι Αιόλου και Σοφοκλέους, με το παλιό κτήριο του Χρηματιστηρίου Αθηνών, αλλά και η Βαρβάκειος Αγορά. Όσοι λατρεύουν τα βιβλία πρέπει να γνωρίζουν ότι εδώ φιλοξενείται και το ετήσιο Παζάρι Βιβλίου, με χιλιάδες τίτλους για το αναγνωστικό κοινό.

Στο ακρωτήρι του Σουνίου οι Αθηναίοι οικοδόμησαν ένα ιερό περιβαλλόμενο από τείχος. Το ιερό περιελάμβανε ναούς αφιερωμένους στους θεούς της πόλης. Ο κυριότερος ναός ήταν αφιερωμένος στον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας. Πρόκειται για ένα ναό δωρικού ρυθμού και είναι ο μόνος ναός που έχει διασωθεί μέχρι σήμερα. 
Το ακρωτήρι του Σουνίου αποτελούσε κατά την αρχαιότητα το νότιο όριο της επικράτειας της πόλης- κράτους των Αθηνών. Στο ακρωτήρι του Σουνίου οι Αθηναίοι οικοδόμησαν ένα ιερό περιβαλλόμενο από τείχος. Το ιερό περιελάμβανε ναούς αφιερωμένους στους θεούς της πόλης. Ο κυριότερος ναός ήταν αφιερωμένος στον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας. Πρόκειται για ένα ναό δωρικού ρυθμού και είναι ο μόνος ναός που έχει διασωθεί μέχρι σήμερα. Βρίσκεται σε ύψος 73 μέτρων από τη θάλασσα. Ο δεύτερος σε σπουδαιότητα ναός ήταν αφιερωμένος στη θεά Αθηνά, τη θεά της σοφίας και τη θεά από την οποία πήρε την ονομασία της η πόλη. Στον υπαίθριο χώρο του ιερού ήταν στημένα αγάλματα, αφιερώματα της πόλης ή επιφανών Αθηναίων προς τους θεούς. Ένα από αυτά είναι γνωστό ως ο «Κούρος του Σουνίου» και εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Κατά την αρχαιότητα οι ναοί και τα αγάλματα δεν ήταν ολόλευκα, ήταν διακοσμημένα με χρώματα.
Οι περσικοί πόλεμοι είναι ένας σημαντικός σταθμός στην ιστορία των Ελλήνων. Οι Πέρσες επιχείρησαν δύο εκστρατείες εναντίον των Ελλήνων συγκεντρώνοντας στρατό από κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας τους: μία το 490 π.Χ. και άλλη μία δέκα χρόνια αργότερα το 480 π.Χ. Οι κρατικοί σχηματισμοί των Ελλήνων –πόλεις- κράτη και βασίλεια- συμμάχησαν προκειμένου να αποκρούσουν τον Πέρση εισβολέα. Και οι δύο εκστρατείες κατέληξαν σε αποτυχία παρά τη συντριπτική αριθμητική υπεροχή του περσικού στρατού. Οι Έλληνες ενωμένοι νίκησαν, επειδή μάχονταν για την ελευθερία τους. Η ελευθερία είναι ένα μία έννοια θεμελιώδης για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Οι Πέρσες και οι υπόδουλοι σε αυτούς λαοί μάχονταν από φόβο για τον Πέρση βασιλιά, δε γνώριζαν τί σημαίνει ελευθερία. Στις μάχες των περσικών πολέμων πρωταγωνίστησαν οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες. Οι νίκες στους περσικούς πολέμους τόνωσαν το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας και της αυτοπεποίθησης των Ελλήνων και έδωσαν ώθηση στον πολιτισμό.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης περσικής εκστρατείας, η στρατιωτική ηγεσία της πόλης- κράτους των Αθηνών έκρινε ότι οι Αθηναίοι έπρεπε να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να οργανώσουν αλλού την άμυνά τους. Έτσι, οι Πέρσες εισέβαλαν στην έρημη πόλη και τη λεηλάτησαν. Πυρπόλησαν τους ιερούς ναούς της Ακροπόλεως και του Σουνίου. Οι Αθηναίοι από μακριά μπορούσαν να δουν τις φλόγες από τη φωτιά που κατέκαιγε την πόλη τους να υψώνονται στον ουρανό. Όμως δεν πτοήθηκαν, επειδή γνώριζαν ότι η δύναμη της πόλης τους βρισκόταν στην ισχύ του ναυτικού της και πάνω απ' όλα στην ψυχή των ανθρώπων της. Μετά τη νίκη οι Αθηναίοι επέστρεψαν στην πόλη τους και διαπίστωσαν το μέγεθος της καταστροφής.
Τώρα, η Αθήνα αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο μεταξύ των Ελλήνων. Στην πολιτική ζωή της πόλης πρωταγωνιστεί πρώτα ο Κίμων και ύστερα ο Περικλής. Ο Περικλής προάγει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Με τις μεταρρυθμίσεις του οι πολίτες συμμετέχουν όλο και περισσότερο στη διοίκηση της πόλης τους. Η δύναμη των αριστοκρατών περιορίζεται. Τα χρόνια που πρωταγωνίστησε ο Περικλής στην πολιτική ζωή της Αθήνας, από το 461 έως το 429 π.Χ., είναι γνωστά ως «ο χρυσός αιώνας του Περικλή»- «αιώνας» που διαρκεί στην πραγματικότητα μόνο τριάντα χρόνια! Με πρωτοβουλία του Περικλή ανοικοδομούνται οι ιεροί ναοί της Ακροπόλεως και του Σουνίου. Οι ναοί που βλέπουμε σήμερα στην Ακρόπολη και ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο ανεγέρθηκαν στα πλαίσια του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή. Ο ναός του Ποσειδώνα που βλέπουμε σήμερα αποπερατώθηκε σαράντα περίπου χρόνια μετά τη δεύτερη περσική εισβολή, δηλαδή γύρω στο 440 π.Χ.
Η τοποθεσία του Σουνίου σχετίζεται με το μύθο του Θησέα και του Μινώταυρου. O μύθος τοποθετείται χρονολογικά μία χιλιετία πριν κτιστεί ο ναός του Ποσειδώνα.
Γύρω στο 1.450 π.Χ. η Αθήνα ήταν βασίλειο, όπως όλα τα άλλα βασίλεια της εποχής. Στο λόφο της Ακρόπολης στη θέση του Παρθενώνα υπήρχε ένα ανάκτορο, όπου κατοικούσε ο βασιλιάς ο Αιγαίας με την οικογένειά του. Η Αθήνα εκείνη την εποχή εκτός από φόρο κανονικό, ήταν υποχρεωμένη να πληρώνει και φόρο αίματος στη θαλασσοκράτειρα Κρήτη. Κάθε εννιά χρόνια επτά νέοι και επτά νέες κληρώνονταν και στέλνονταν στην Κρήτη προκειμένου να δοθούν ως τροφή στο Μινώταυρο, ένα φοβερό τέρας που είχε κεφάλι και ουρά ταύρου και κορμί άντρα και κατοικούσε στο Λαβύρινθο. (Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι ο Λαβύρινθος ταυτίζεται με τις αποθήκες που βρίσκονταν στο υπόγειο του ανακτόρου. Πρόκειται για ένα πολύπλοκο σύστημα διαδρόμων και δωματίων.
Ο Θησέας, ο γιος του Αιγαία, προσφέρθηκε να συμπεριληφθεί στην ομάδα των νέων που θα πήγαιναν στην Κρήτη και κατάφερε να σκοτώσει το Μινώταυρο, απαλλάσσοντας την Αθήνα από την τυραννία του Μίνωα. Ο Θησέας κατάφερε να εντοπίσει και να σκοτώσει το Μινώταυρο. Πώς όμως βρήκε την έξοδο από το Λαβύρινθο; Η Αριάδνη, η κόρη του Μίνωα, που είχε ερωτευτεί το Θησέα, του έδωσε ένα κουβάρι νήμα. Τον συμβούλεψε να δέσει την άκρη του νήματος στην είσοδο και να το ξετυλίγει καθώς προχωρούσε στους διαδρόμους του Λαβυρίνθου. Έτσι, ο Θησέας ακολουθώντας την πορεία του νήματος μπόρεσε να βρει την έξοδο.   
Όταν, ο Θησέας έφυγε από την Κρήτη, για να επιστρέψει στην Αθήνα, πήρε μαζί του την Αριάδνη. Ήταν δυο ερωτευμένοι νέοι. Ο Θησέας όμως κατά το ταξείδι της επιστροφής άλλαξε γνώμη και εγκατέλειψε την Αριάδνη στη Νάξο, ένα νησί του Αιγαίου. Την εγκατέλειψε, επειδή σκεφτόταν μία άλλη κοπέλα με την οποία ήταν ερωτευμένος στην Αθήνα. Ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού και του θεάτρου, βρήκε την Αριάδνη στη Νάξο, την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε.
Το πλοίο που είχε μεταφέρει το Θησέα και τους άλλους νέους στην Κρήτη είχε μαύρα πανιά λόγω του τραγικού προορισμού τους. Ο βασιλιάς Αιγαίας είχε ζητήσει από το γιο του, εάν κατάφερνε να σκοτώσει το Μινώταυρο και να επιστρέψει ζωντανός από την Κρήτη, να αλλάξει τα μαύρα πανιά του πλοίου με λευκά. Ο Θησέας το ξέχασε. Ο πατέρας του, αντικρίζοντας τα μαύρα πανιά, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα από ένα γκρεμό στο Σούνιο, όπου καθόταν όλη μέρα κοιτάζοντας προς τον ορίζοντα και ελπίζοντας να επιστρέψει ο γιος του ζωντανός. Η θάλασσα στην οποία έπεσε ο Αιγαίας ονομάστηκε Αιγαίο Πέλαγος.

Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι ένα κενό ταφικό μνημείο για τους νεκρούς των πολέμων του έθνους που δεν ήταν δυνατόν να αναγνωριστούν. Το μνημείο των  αφάνων πεσόντων βρίσκεται στην κεντρική είσοδο του κτηρίου της Βουλής των Ελλήνων (τα Παλαιά Ανάκτορα) που φυλάσσεται τιμητικά από άνδρες της προεδρικής φρουράς, οι οποίοι είναι ντυμένοι με φουστανέλα και τσαρούχια, αμφίεση που παραπέμπει στους αγωνιστές της επανάστασης του 1821 (παραδοσιακή φορεσιά των Ελλήνων του 19ου αιώνα). Το σώμα των ευζώνων δημιούργησε ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας, ο Όθωνας, για προσωπική του φρουρά. Το κόκκινο φέσι συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στον αγώνα εναντίον των Τούρκων και τα μαύρα κρόσσια είναι τα δάκρυα που χυθήκαν. Η ιδέα ενός μνημείου για τους νεκρούς που δεν τάφησαν ονομαστικά ανάγεται στην Αρχαία Ελλάδα. Ο τοίχος του μνημείου έχει έναν οπλίτη σε ύπτια θέση με κράνος και ασπίδα εκεί καίει μόνιμα και το καντήλι με το ιερό φως από την Αγία Λαύρα, μοναστήρι που ο Παλαιών Πατρών Γερμανός κήρυξε την ελληνική επανάσταση. Εκείνο που αξίζει να δει ο επισκέπτης είναι και η αλλαγή φρουράς των ευζώνων που γίνεται κάθε μία ώρα, ειδικά κάθε Κυριακή στις 11 η τελετή αλλαγή φρουράς γίνεται με πιο ιδιαίτερη τελετουργία.
«Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος» από τον Επιτάφιο του Περικλή (Θουκυδίδης), ένα ενδεικτικό επίγραμμα τοίχου γύρω από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Απέναντι από την Ακρόπολη βρίσκεται ο λόφος Φιλοπάππου, στην αρχαιότητα λεγόταν λόφος Μουσών ονομασία που χρησιμοποιείται και σήμερα. Ο Μουσαίος ήταν ένας μυθικός ραψωδός που έψαλε εκεί τους ύμνους του. Το μνημείο πήρε το άνομα του  από τον  Ιούλιο Αντίοχο Φιλόπαππο που είχε ανακηρυχθεί Ύπατος στην Αθήνα (90 – 100 μΧ)και αναδείχθηκε σε σπουδαίο ευεργέτη της Αθήνας. Σήμερα σώζεται μόνο η βορειοανατολική πλευρά του Μαυσωλείου(ταφικό μνημείο με τη μορφή κτηρίου) του Φιλοπάππου, στην εξωτερική πλευρά της οποίας φέρεται φιλοτεχνημένη ανάγλυφα μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του. Το κτίσιμο του μνημείου προσδιορίζεται χρονικά 114-116  η αρχιτεκτονική του ήταν περιπλοκή που υποδηλώνει ένα επιδεικτικό σκοπό ανέγερσης. Ο λόφος χρησιμοποιήθηκε στην επανάσταση του 1821 ως πυροβολείο. Σήμερα αποτελεί έναν ιδανικό περίπατο για τον κάτοικο της Αθήνας, αλλά και για το έθιμο του πετάγματος χαρταετού την Καθαρά Δευτέρα. Όλη αυτή η περιοχή προσφέρει μια πανοραμική θέα της πόλης. Σε όλη τη λοφογραμμή, από την κορυφή του ως την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει τα θεμέλια του διατειχίσματος, που σχεδίαζαν να ανεγείρουν οι Αθηναίοι, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.), περιορίζοντας το μήκος του ευρύτερου οχυρωματικού περιβόλου εξαιτίας της επέλασης των Μακεδόνων. Στο περιφερειακό δρόμο του Φιλοπάπου υπάρχουν είσοδοι και έξοδοι προς το μνημείο. Η κεντρική βρίσκεται στο τέλος της Αποστόλου Παύλου απέναντι από την είσοδο προς Ακρόπολη.

Στο τέλος της Αποστόλου Παύλου, στην κεντρική είσοδο για το λόφο του Φιλοπάππου αριστερά, απέναντι από ύψος της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη, βρίσκεται ένα αρχαίο κτίριο που έχει επικρατήσει η άποψη πως εκεί ήταν ο τόπος φυλάκισης του αρχαίου φιλόσοφου Σωκράτη που κατηγορήθηκε στην αρχαιότητα για διαφθορά των χρηστών ηθών και των νέων και για ασέβεια στους θεούς της πόλης. Η φιλοσοφία του Σωκράτη σώζεται μέσω των καταγραφών του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, καθώς ο ίδιος δεν άφησε γραπτά. Σύμφωνα με τους πλατωνικούς διαλόγους του Κρίτωνα η περιγραφή της φυλακής ταιριάζει με το σωζόμενο κτήριο,. Η φυλακή διέθετε λουτρά και εγκαταστάσεις σε κοίλωμα του εδάφους και η θέση της ήταν όντως σε κεντρικό σημείο της πόλης για την εποχή. Ο Σωκράτης δεν είχε κάποια σχολή, δίδασκε σε διάφορα σημεία και δεν έπαιρνε χρήματα, ενώ συναναστρεφόταν με ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Ενώ είχε την δυνατότητα να δραπετεύσει από τη φυλακή με την βοήθεια των πιστών του φίλων και μαθητών, ο ίδιος προτίμησε να υπακούσει στους νόμους της πόλης του και να πιει το κώνειο- δηλητήριο της θανατικής του καταδίκης. Βασικό απόφθεγμά του «ἕν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» (μτφ.: ένα γνωρίζω, πως δεν γνωρίζω τίποτα).

Ο Μητροπολιτικός ναός της πρωτεύουσας είναι αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και κτίστηκε την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα (1840- 1860)μ.Χ.. Έκτοτε τελούνται τελετές σημαντικών προσώπων και κηδείες βασιλέων και πρωθυπουργών. Στο εσωτερικό του ναού, σε μαρμάρινη Λάρνακα που είναι έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, φυλάσσεται το σκήνωμα του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', καθώς και της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας. Αυτό που εντυπωσιάζει στην Πλατεία Μητροπόλεως είναι το βυζαντινό παρεκκλήσι (τέλη 12ου αι.) δίπλα στο Καθεδρικό ,της Παναγιάς Γοργοεπήκου ή του Αγίου Ελευθερίου, όπως ονομάστηκε μετά το 1863 με την έξωση του Όθωνα καθώς συνδέθηκε με την απελευθέρωση από Τούρκους. Στο παρεκκλήσι δεν συναντάται τοιχοδομία, αλλά μαρμάρινα σπαράγματα. Οι εξωτερικές των επιφανειών είναι αναπτυγμένες ανάγλυφες πλάκες διαφορετικών εποχών (αρχαϊκών, ρωμαϊκών, πρωτοχριστιανικών χρόνων). Ο ναός είναι ένα υπαίθριο μουσείο τέχνης της αρχαιότητας που συνδέει αρμονικά το αρχαίο ελληνικό στοιχείο με τη χριστιανική παράδοση. Σήμερα το παρεκκλήσι είναι επισκέψιμο και χρησιμοποιείται για την προσκύνηση σορών επίσημων. Υπάρχουν ενδείξεις ότι χτίστηκε πάνω στον αρχαίο ναό της Ειλιθυίας, θέας προστάτιδας του τοκετού.

Τα Τουρκοβούνια είναι η υψηλότερη και πιο γνωστή λοφοσειρά της Αττικής. Πήρε το όνομα από την ύπαρξη του τούρκικου νεκροταφείου στην περιοχή και από το γεγονός ότι είχε στρατοπεδεύσει ο στρατός του Τούρκου Πασά Ομάρ, πριν την απελευθέρωση της Αθήνας. Παλαιότερα δόθηκαν διάφορες ονομασίες στην περιοχή όπως Αγχεσμός και Λυκοβούνια. Στην περιοχή βρίσκεται το Αττικό άλσος, το Κέντρο Νεότητας του Γαλατσίου και η μονή με την εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Στις πλαγιές τους εντοπίζεται το Πολύγωνο και το το Πανόραμα Γαλατσίου. Την περίοδο 1937-1976 λειτουργούσε λατομείο καταστρέφοντας την ομορφιά του τοπίου. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν εγκαταλελειμμένα κτήρια, τσιμεντένιες δομές και απορρίμματα. Γι’αυτό η περιοχή λέγεται και Νταμάρια. 

Ο Πολύχωρος Λιπασμάτων υπάρχει στη Δραπετσώνα. Είναι μια έκταση 86 στρεμμάτων δίπλα στο λιμάνι του Πειραιά και στα απομεινάρια της Εταιρείας Λιπασμάτων. Πρόκειται για έναν όμορφο χώρο που δημιουργήθηκε το 2015 – 2017. Δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να απολαύσει τη βόλτα του δίπλα στη θάλασσα, να αθληθεί και να κάνει ποδήλατο. Στην αρχή του πάρκου στα δεξιά βρίσκεται το γλυπτό που απεικονίζει δύο μορφές παιδιών να κάνουν ποδήλατο και πατίνι και το έφτιαξε ο Αρμένης Γκάγκικ Αλτουνιάν. Υπάρχουν καντίνες, διάσπαρτα καθίσματα με θεά τη θάλασσα και τα παλιά σφαγεία του Πειραιά. Το καλοκαίρι πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις και ειδικά συναυλίες δίπλα στα σιλό και το θεόρατο φουγάρο. Ακόμα συναντά κανείς τον τάφο του Θεμιστοκλή όπως και το παρεκκλήσι της Αγίας Ειρήνης που πραγματοποιούνται και Ιερά Μυστήρια. 

Το Μητροπολιτικό Πάρκο Περιβαλλοντικών και Εκπαιδευτικών Δραστηριοτήτων και Ανάπτυξης Κοινωνικής Οικονομίας «Αντώνης Τρίτσης» βρίσκεται στο Ίλιο και συνορεύει με τον Δήμο Αγίων Αναργύρων-Καματερού. Θεωρείται το μεγαλύτερο πάρκο στην Αττική καθώς έχει έκταση περίπου 1.200 στρεμμάτων. Είναι ένας φυσικός παράδεισος που διαθέτει πράσινο, έξι τεχνητές λίμνες και ένα τεχνητό κανάλι που τις συνδέει και εξασφαλίζει τη συνεχή ροή του νερού. Τα Σαββατοκύριακα ο μέσος όρος επισκεπτών υπολογίζεται στους 15.000-16.000 και πολύ μεγαλύτερος σε περίοδο αργιών. 

Ο «Βοτανικός Κήπος Ιουλίας και Αλεξάνδρου Ν. Διομήδους» ιδρύθηκε το 1951 και βρίσκεται στο Χαϊδάρι, στις βόρειες πλαγιές του Όρους Αιγάλεω, 8 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας. Εκτείνεται από το Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο, μέχρι τη Μονή Δαφνίου και τα τουριστικά περίπτερα του Δήμου Χαϊδαρίου. Η κεντρική του είσοδος βρίσκεται στο τέλος της Ιεράς Οδού. Διαθέτει αρκετό πράσινο. Η δυτική του πλευρά προσελκύει πολύ κόσμο, χαρίζοντας στιγμές πνευματικής ηρεμίας και αναψυχής. Τα άτομα έρχονται σε επαφή με τη φύση και ανακαλύπτουν τη μαγεία της. Εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους χάρη στις ενημερωτικές πινακίδες που υπάρχουν και εκεί αναγράφονται όλα τα στοιχεία των φυτών που μπορούν να συναντήσουν. Τέλος στη φυτοθήκη του Κήπου υπάρχουν περίπου 19000 αποξηραμένα δείγματα φυτών, το μεγαλύτερο τμήμα των οποίων προέρχεται από περιοχές που τώρα θεωρούνται προστατευόμενες, επειδή έχουν ενταχθεί στο δίκτυο του προγράμματος ‘’NATURA 2000’’.

Το Κτήμα Συγγρού τοποθετείται σε μία περιοχή 950 στρεμμάτων, επάνω στα σύνορα των Δήμων Κηφισιάς, Αμαρουσίου και Μελισσίων. Η κύρια είσοδος βρίσκεται επί της λεωφόρου Κηφισίας, στο ύψος του νοσοκομείου ΚΑΤ. Μετά το θάνατό της η Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου – Συγγρού, σύζυγος του Ανδρέα Συγγρού ήθελε το κτήμα να αξιοποιηθεί και να βοηθήσει στη «μόρφωση καλών γεωργών και κηπουρών». Το 1988, τη διαχείριση του ανέλαβε το Ινστιτούτο Γεωπονικών Επιστημών. Διαθέτει αρκετό πράσινο με κυρίαρχο το πεύκο και το κυπαρίσσι. Ο επισκέπτης κάνει τη βόλτα του περπατώντας ή κάνοντας ποδήλατο και έρχεται σε επαφή με τη φύση ανακαλύπτοντας τη μαγεία της. Στο Άλσος υπάρχουν και αθλητικές εγκαταστάσεις, ο ναός του Αγίου Ανδρέα, το Μουσείο Μελισσοκομείας, που φιλοξενεί μοναδικές κυψέλες από όλη την χώρα, οι κτιριακές εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου Γεωπονικών Επιστημών, της Εθνικής Σχολής Αναβρύτων, ένα μικρό αρχαίο θέατρο όπως και 2 γραφικές λίμνες με πάνω από 100 χρυσόψαρα διαφόρων ειδών και χρωματικών ποικιλιών.

To Μητροπολιτικό Πάρκο στο Γουδή βρίσκεται σε μια περιοχή 965 στρεμμάτων, στα όρια των δήμων Αθηναίων, Ζωγράφου και Παπάγου, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης μεταξύ των λεωφόρων Μεσογείων, Κατεχάκη και Κηφισίας. Στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ανήκουν 550 στρέμματα. Παλαιότερα υπήρχε εκεί το Στρατόπεδο «Γουδί» όπως και το Φθισιατρείο «ΣΩΤΗΡΙΑ». Στις μέρες μας θεωρείται το καλύτερο μέρος αναψυχής ειδικά για τους κατοίκους της Αθήνας. Διαθέτει πράσινο και δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να έρθει σε επαφή με τη φύση. Τέλος περιλαμβάνει παιδική χαρά με ξύλινες κατασκευές, χώρους αθλητικών εγκαταστάσεων καθώς κι αναψυκτήριο.

Το Άλσος Παγκρατίου βρίσκεται στο Παγκράτι και έχει έκταση 30 στρέμματα. Έχει 2 εισόδους, στην οδό Ευτυχίδου όπως και στη συμβολή των οδών Ευτυχίδου και Σπύρου Μερκούρη. Διαθέτει πεύκα από το 1908 χάρη στην Πριγκίπισσα Σοφία. Το 1936 παραχωρήθηκε στο Δήμο Αθηναίων από τη Φιλοδασική εταιρία. Από εκείνη τη στιγμή ο χώρος αξιοποιήθηκε αρκετά. Τοποθετήθηκαν παρτέρια και λουλούδια, πάπιες, περιστέρια, πέρδικες και παγώνια. Πριν την περίοδο της γερμανικής κατοχής υπήρχε και ένας ζωολογικός κήπος. Επίσης στεγαζόταν το θέατρο “Άλσος”, ένας θερινός κινηματογράφος, ένα καφενείο, ένα περίπτερο και μια παιδική χαρά. Σήμερα ο επισκέπτης συναντά πολλά παγκάκια, γήπεδο μπάσκετ, παιδική χαρά και πολλά πλακόστρωτα δρομάκια. Το Άλσος Παγκρατίου θεωρείται ιδανικό μέρος για να περπατήσει κάποιος μέσα στο πράσινο, να αποφορτιστεί από τους έντονους ρυθμούς της πόλης και να αναζωογονηθεί. 

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Ακρόπολη

Αναφιώτικα

Πύλη Αδριανού

Πλατεία Συντάγματος

Καλλιμάρμαρο - Παναθηναϊκό Στάδιο

Μικρολίμανο

Μνημείο του Λυσικράτη

Εθνικός Κήπος - Ζάππειο

Μοναστηράκι

Πλατεία Αβησσυνίας

Πλατεία Κοτζιά

Ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο

Μνημείο Αγνώστου Στρατιώτη και Αλλαγή Φρουράς

Μνημείο Φιλοπάππου

Η Φυλακή του Σωκράτη

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Τουρκοβούνια

Πολυχώρος Λιπασμάτων

Πάρκο Τρίτση

Βοτανικός Κήπος

Κτήμα Συγγρού

Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή

Άλσος Παγκρατίου